W Rozdziale 6 ustawy o repatriacji z dnia 9 listopada 2000 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 1472) zostały przewidziane formy aktywizacji zawodowej dla repatriantów. Starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania zapewnia repatriantowi, który nie ma możliwości samodzielnego podjęcia pracy:
- zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych;
- zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na:
- utworzenie stanowiska pracy,
- przeszkolenie repatrianta,
- wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne.
Zwrotu kosztów poniesionych na aktywizację zawodową prowadzoną w ww. formach można dokonywać w okresie nie dłuższym niż 5 lat od dnia nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego. Każda z form aktywizacji zawodowej, może być zastosowana jeden raz.
Łączna kwota zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na aktywizację zawodową nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej umowy aktywizacyjnej.
Zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych następuje na podstawie umowy zawartej między starostą a repatriantem. Taka umowa powinna określać zasady wypłacania i wysokość zwracanej kwoty oraz prawa i obowiązki stron umowy, w tym zobowiązanie repatrianta do zwrotu wypłaconej kwoty, na zasadach określonych przez starostę, w przypadku nieuzasadnionego przerwania nauki lub jej niepodjęcia.
Wysokość kwoty zwracanej na podstawie umowy, stanowi połowę kosztów związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, nie więcej jednak niż równowartość dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy.
Kosztami podnoszenia kwalifikacji zawodowych są opłaty za naukę oraz opłaty za uzyskanie świadectwa lub tytułu zawodowego.
Zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na przeszkolenie repatrianta ma miejsce w przypadku nie posiadania przez repatrianta kwalifikacji zawodowych lub posiada niewystarczające kwalifikacje do wymagań stawianych przez pracodawców na lokalnym rynku pracy. Przeszkolenie polega na:
Łączna kwota zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na aktywizację zawodową nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej umowy aktywizacyjnej.
Zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych następuje na podstawie umowy zawartej między starostą a repatriantem. Taka umowa powinna określać zasady wypłacania i wysokość zwracanej kwoty oraz prawa i obowiązki stron umowy, w tym zobowiązanie repatrianta do zwrotu wypłaconej kwoty, na zasadach określonych przez starostę, w przypadku nieuzasadnionego przerwania nauki lub jej niepodjęcia.
Wysokość kwoty zwracanej na podstawie umowy, stanowi połowę kosztów związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, nie więcej jednak niż równowartość dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy.
Kosztami podnoszenia kwalifikacji zawodowych są opłaty za naukę oraz opłaty za uzyskanie świadectwa lub tytułu zawodowego.
Zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na przeszkolenie repatrianta ma miejsce w przypadku nie posiadania przez repatrianta kwalifikacji zawodowych lub posiada niewystarczające kwalifikacje do wymagań stawianych przez pracodawców na lokalnym rynku pracy. Przeszkolenie polega na:
- przyuczeniu do zawodu lub przekwalifikowaniu repatrianta,
- podniesieniu kwalifikacji zawodowych – w ramach stosunku pracy,
- wykonywaniu przez repatrianta zadań lub czynności w siedzibie przyszłego pracodawcy bez nawiązywania stosunku pracy, które umożliwią repatriantowi nabycie umiejętności praktycznych do samodzielnego wykonywania pracy po zakończeniu przeszkolenia.
Przeszkolenie przeprowadza pracodawca, z tym że przeszkolenie polegające na przyuczeniu do zawodu, przekwalifikowaniu lub podniesieniu kwalifikacji zawodowych repatrianta, może przeprowadzić, na zlecenie pracodawcy- instytucja szkoleniowa.
Przeszkolenie repatrianta powinno trwać nie dłużej niż 6 miesięcy, a w przypadkach uzasadnionych programem przeszkolenia – nie dłużej niż 12 miesięcy.
Pracodawca otrzymuje zwrot kosztów przeszkolenia, w wysokości do trzykrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące.
Zwrot kosztów z tytułu zatrudnienia repatrianta - Starosta może dokonywać zwrotu poniesionych przez pracodawcę kosztów wynagrodzenia, nagród oraz składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia repatrianta pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące.
Zwrotu kosztów dokonuje się przez okres do 12 miesięcy od dnia nawiązania stosunku pracy z repatriantem. Zwrot kosztów obejmuje koszty do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującego w grudniu roku poprzedniego, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, w okresie miesięcznym, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.
Utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta - Starosta może zwrócić poniesione przez pracodawcę koszty na utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta, pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące.
Wojewoda na wniosek starosty finansuje formy aktywizacji zawodowej repatriantów w postaci dotacji celowej ze środków wyodrębnionych na te zadania w budżetach wojewodów.
Podstawa prawna:
- Ustawa z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz.U. z 2019 r. poz. 1472)
- Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 czerwca 2018 r. w sprawie podziału rezerwy celowej budżetu państwa „Pomoc dla repatriantów" (Dz.U. z 2018 r. poz. 1352)
Przeszkolenie repatrianta powinno trwać nie dłużej niż 6 miesięcy, a w przypadkach uzasadnionych programem przeszkolenia – nie dłużej niż 12 miesięcy.
Pracodawca otrzymuje zwrot kosztów przeszkolenia, w wysokości do trzykrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące.
Zwrot kosztów z tytułu zatrudnienia repatrianta - Starosta może dokonywać zwrotu poniesionych przez pracodawcę kosztów wynagrodzenia, nagród oraz składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia repatrianta pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące.
Zwrotu kosztów dokonuje się przez okres do 12 miesięcy od dnia nawiązania stosunku pracy z repatriantem. Zwrot kosztów obejmuje koszty do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującego w grudniu roku poprzedniego, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, w okresie miesięcznym, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.
Utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta - Starosta może zwrócić poniesione przez pracodawcę koszty na utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta, pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące.
Wojewoda na wniosek starosty finansuje formy aktywizacji zawodowej repatriantów w postaci dotacji celowej ze środków wyodrębnionych na te zadania w budżetach wojewodów.
Podstawa prawna:
- Ustawa z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz.U. z 2019 r. poz. 1472)
- Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 czerwca 2018 r. w sprawie podziału rezerwy celowej budżetu państwa „Pomoc dla repatriantów" (Dz.U. z 2018 r. poz. 1352)
